Zo nou, je moest maar eens gaan he?

De deur gaat op een kier en vanachter haar bevuilde bril kijkt ze me wat schuw aan.
Hoe zeer ik haar ook de blauwe lucht zou gunnen door haar bril te poetsen, ze duldt geen hulp en leeft zo in eeuwige mist door haar vettige bril.

Ik manoeuvreer me tussen de dozen en kattenbrokjes heen de gang door en schrik op van een verwende loslopende cavia die voor mijn voeten vlug de badkamer inschiet.

In de keuken zie ik stapels borden en vuile pannen. Als ze me wat te drinken wil geven, moet ze hard trekken om het vastgeplakte kopje van tafel te trekken. "Ach Henny, doe geen moeite hoor. Ik heb net een kop koffie op." lieg ik. 

De rillingen lopen me over de rug als ik langzaam de staart van één van haar zeven katten door mijn nek voel strijken.
Mijn neus begint te kriebelen en na een flinke niesbui, lopen de tranen me over de wangen.
Henny gooit haar laatste slok Senseo achterover en staat op, slaat de kattenharen van haar broek en zegt resoluut: "Zo nou, je moest maar eens gaan he?"

En zo sta ik 10 minuten later weer buiten naar frisse lucht te happen.
Je kunt niet altijd geluk hebben.