Appelsap met een rietje

Als ik de hoek om fiets, dan zie ik hem al zitten. Meneer Konings zit op zijn rollator voor zijn huis. Vrolijk zwaait hij naar me. Steevast zit hij me voor zijn huis op te wachten als we een afspraak hebben. Hij is recent gediagnosticeerd met Alzheimer. "Verrekte vervelend! Het zit me in de kop, Rianne. En de vrouw ook he? Zij is nog veel erger dan ik!" Lachend klopt hij me op de schouder.
Er is geen woord gelogen aan wat hij zegt. Ze krijgen veel hulp van hun kinderen (schatten zijn het!) en daarnaast zijn ze één van de favoriete adresjes van het thuiszorgteam. Op warme dagen deelt mevrouw graag een ijsje uit en rond 5 december staat er een enorme pot met kruidnootjes in de keuken. Geen verpleegkundige mag het huis verlaten voor ze een handje kruidnootjes uit de pot gegraaid hebben. Mevrouw ziet daar streng op toe, onder toeziende blik van meneer. Altijd is er wat lekkers in huis.

Als ik met meneer naar binnen loop, schenkt mevrouw Konings net de koffie in.
Niet veel later schuifelt ze de woonkamer in. Op haar dienblaadje staan 2 kopjes koffie én een pakje appelsap. Het rietje staat er al keurig in.
"Hier kind, een lekker pakje sap. Wij nemen een kopje koffie."

Meneer grijnst en geeft me een vette knipoog. Ik kan hier zo intens van genieten. Daar zit ik dan, met mijn pakje appelsap. We kletsen over koetjes en kalfjes en gehoorzaam drink ik mijn pakje appelsap leeg. Mevrouw vertelt vol lof over de thuiszorgmedewerkers, mijn collega's. Na een half uurtje ben ik weer helemaal op de hoogte wie in het team zwanger is, wie zijn huis te koop heeft staan, maar bovenal hoe dankbaar ze is voor de goede zorg die ze ontvangt van hen.
Als ik op sta om mijn jas weer aan de trekken, snelt mevrouw naar de keuken en komt terug met de snoeptrommel. "Kijk eens meisje, neem maar een lekker snoepje mee voor onderweg."
Uit fatsoen pak ik een lolly uit het bakje. Mevrouw kijkt me aan met een ondeugende twinkeling in haar ogen en ze duwt me een tweede lolly in de hand.
"Hier! Zeg maar niks tegen je mama!"